Dokąd zmierzamy?

       ,,Diuny" Franka Herberta chyba nikomu nie trzeba przedstawiać, bezapelacyjnie jest to klasyka science-fiction. Jeżeli ktoś jest jednak niedzielnym czytelnikiem to spieszę z wyjaśnieniem: Diuna to powieść, która swoim rozmachem właściwie zdefiniowała swój gatunek, powiem tylko że różnice czasu między poszczególnymi częściami wynoszą czasem po kilka tysięcy lat! I nic więc dziwnego, że powieść ta ma rzesze fanów, a za pieniądze uzyskane z jej sprzedaży Frank kupił sobie wyspę. Wbrew swojemu zwyczajowi tym razem postanowiłem zrecenzować tylko jeden tom sagi, trudno tutaj bowiem stwierdzić, czy do cyklu zaliczyć można książki napisane przez jego syna Brian'a. Teoretycznie posiadał on dostęp do notatek ojca ze szkicem całości, ale moim zdaniem Herbert senior znacznie inaczej doprowadziłby wydarzenia do końca.

Nadchodzi zima

                Czy wszystko, co mainstreamowe można od razu wrzucić do worka z napisem ‘kicz’? Chciałoby się rzec, że to, co trafia do szerokich mas nie może być najwyższych lotów. Jeśli jest to książka, muszą być specyficzne treści, gatunek literacki, sposób narracji. Co więc zainteresuje i przyciągnie przeciętnego Kowalskiego? Intrygi, wojna, erotyzm, świat równoległy do naszego, choć w niektórych względach mocno różniący się od naszej rzeczywistości. Te wszystkie cechy nie zostały napisane bez powodu, może nawet niektóre z nich są naciągane. Był to jednak celowy zabieg, mający być wprowadzeniem do ‘Gry o Tron’ – powieści, będącej pierwszą z sagi autorstwa George’a R. R. Martina pod tytułem ‘Pieśń Lodu i Ognia’.

                Wzdragałem się przed lekturą tej książki. Zbyt wiele wzmianek o niej na Facebook’u, spoilery dookoła, a na dodatek serial, emitowany na kanale HBO. Jak zwykle przed przeczytaniem, zagłębiłem się odrobinę w historię mej przyszłej zdobyczy. ‘Gra o Tron’ została wydana w roku 1996, a rok później nagrodzona przez czytelników Nagrodą Locusa. Kiedy jednak została bestsellerem New York Times? Trzy miesiące przed premierą serialu – w styczniu 2011 roku. Przypadek? Nie sądzę.

Krew to życie

        W dobie XXI wieku spaczeniu, czy raczej "zcukierkowaceniu" ulegają nasze prastare wierzenia oraz legendy. I w ten sposób wampiry z True Blood mieszkają razem z ludźmi, wszechpotężny Alucard poluje na swych złych pobratymców, a Edward zamiast rzucić się do gardła Belli woli uprawiać z nią seks. W bibliotekach można już nawet znaleźć działy składające się z romansideł z wampirem w roli głównej. Mało kto wie jednak, że o miłości z udziałem ludzi-nietoperzy pisał już Goethe. W jego balladzie Narzeczona z Koryntu przedstawiona zostaje historia dwojga zakochanych, dla których wampiryzm staje się możliwością pokonania bariery śmierci. Niestety, na drodze ku ich wiecznemu szczęściu staje matka dziewczyny z gotowym stosem pogrzebowym. Zainteresowanym gorąco polecam, wróćmy jednak do meritum sprawy. Zapomnieliśmy o strachu, które wzbudzały te potwory w naszych przodkach. Pora, by znowu poczuć grozę, a wszystko to za pomocą serii Briana Lumpley'a.

Od sukcesu do klęski, czyli folwarczna katorga

Pozostając w duchu powieści dwudziestowiecznych, dzisiaj chciałbym przedstawić Wam dzieło, które wyszło spod pióra George’a Orwell’a, a mianowicie… ‘Folwark Zwierzęcy’. W sumie dla wielu z Was, będzie to drugie spotkanie z tą powieścią. Ja, szczerze mówiąc, gimnazjalnych lekcji o tej książce nie pamiętam (może nawet wtedy jej nie tknąłem?).

Pierwszym z zagadnień, które chciałbym naświetlić jest gatunek literacki ‘Folwarku’. Na pierwszy rzut oka wygląda jak bajka. Postaci fantastyczne – świnie, kury, owce mówiące ludzkim głosem, a także realistyczne, czyli ludzie. Gdyby przeczytać ją dziecku, ono nie widziałoby tego, co my, w pewnym stopniu wykształceni czytelnicy, dostrzegamy od razu. Pierwsze słowo: powieść. Z tym nie sposób się nie zgodzić. Do tego możemy dodać ‘fantastyczna’ i ‘paraboliczna’, jako iż ma dwa poziomy odczytania- dosłowny i alegoryczny. Bez zbędnych dywagacji, ‘Folwark Zwierzęcy’ możemy nazwać więc powieścią fantastyczną paraboliczną.

Nowe znaczenie słowa depresja

          Pierwszy post staje się niejako wizytówką blogera, dlatego w sytuacji recenzenta sprawa powinna być oczywista: musi być krwawy lincz albo gloryfikacja znakomitego. Jako jednak, że to ma być strona o dziełach wielkich, pozwólcie mi opowiedzieć o mojej ulubionej sadze, Malazańskiej Księdze Poległych. 

          Świat wykreowany przez Steven'a Ericksona powstał właściwie przez przypadek.Ten sympatyczny jegomość swego czasu był archeologiem na Bliskim Wschodzie, gdzie wraz z niejakim Ian'em Cameronem Esslemontem ukrywali się przed wybuchowymi panami w turbanach, a czas umilali sobie sesjami RPG. I w ten sposób w ich głowach powstało dwoje bohaterów: Ammanas, psychopatyczny mag grot Meanas i Rashan oraz Kotylion, skrytobójca mający wkrótce zyskać sławę dzięki biegłości w posługiwaniu się sznurem. Obaj posiadają ambitną wizję świata: świata, w którego większość stanowi ich imperium. Urządzają bar, gdzie zatrudniają demona, zbierają grupę wkrótce sławnych na cały świat dowódców oraz wojowników takich jak Dassem Ultor czy admirał Nok i zaczynając od maleńkiej wysepki Malaz systematycznie wprowadzają swój plan w życie. Właściwie udaje im się osiągnąć cel, gdyby nie ich była barmanka, Gburka, która zakłada konkurencyjną assasyńską szkołę magów-zabójców, Szpon i morduje swoich zwierzchników. Nie, to nie był gigantyczny spoiler. Dopiero teraz, 9 lat po zabójstwie cesarza Kallenveda rozpoczyna się Malazańska Księga Poległych. Jednak czy aby Ammanas, który wraz ze swym towarzyszem wędrował po tajemniczych domach Azath i posiadł ich wiedzę na pewno jest martwy?

Nowy, lecz czy na pewno wspaniały świat?

              ‘Czy można powiedzieć coś o niczym?’ Takie oto pytanie zadał Helmholtz w jednym z jego monologów. Oczywiście, lepiej pisze się, gdy ma się temat, lecz czy nie w tym leży sztuka, by pisać i mówić o niczym? „Nowy wspaniały świat” autorstwa Aldousa Huxleya jest jedną z wiodących i najbardziej znanych antyutopii XX wieku.

 Świat przedstawiony w książce został wykreowany w interesujący sposób: społeczeństwo idealne, wszyscy każdego dnia doznają szczęścia, hedonizm w czystej postaci. Wprowadzony został system kastowy, a ludzie ‘programowani’ są przez sen tak, by kochali swoją kastę, by cieszyli się, że są tym, kim są.  Bo przecież  ‘lubić to, co się musi robić – to jest cała tajemnica szczęścia i cnoty.’

Manifest Erudytów

Jeżeli tutaj trafiłeś, to znaczy, że chcesz zrobić coś ze swoim życiem, coś naprawdę wielkiego, coś na co decyduje się niewielu ludzi - chcesz się rozwijać. To znaczy, że interesujesz się literaturą, szukasz inspiracji, a nawet szukasz kogoś do dyskusji. A może dopiero chcesz rozpocząć swoją przygodę z pisaną formą sztuki? Mamy nadzieję stać się waszymi przewodnikami, wśród tej dżungli kiczu, chłamu i tandety, która zalewa nasze księgarnie i biblioteki. Zamiast maczet jesteśmy uzbrojeni jedynie w najwyższych lotów dzieła, które wszechobecną ignorancję tną lepiej niż najostrzejszy nóż. Recenzje postaramy się wypuszczać regularnie, a zaczynamy od jutra!
PS. Wybaczcie wygląd strony, jesteśmy otwarci na krytykę i postaramy się modyfikować go, by spełniał najwyższe wymagania.
PPS. Sorry za odrzucający niektórych patos, trochę nas poniosło :D

Deco i Sefir